Bye bye koeievlaai

Duss, daar zit ik dan. Opgenomen. Op een gesloten afdeling. How the hell did I got here?!

Mijn dag gisteren begon als alle andere dagen. Ik werd wakker in de teleurstelling dat ik weer wakker geworden was en er uit moest. Jelle sleurde me mee om te gaan klussen, met wat protest deed ik dit. Echt veel had hij niet aan me, want fysiek was ik aanwezig, maar mentaal ver ver weg. Na wat geklust te hebben en een korte huil bui, om weet ik veel wat, gingen we weer naar huis om om te kleden en te lunchen.

Aka, Jelle ging lunchen en ik mijn bed in... Hoppa, goed gedaan Sifra, je stelt Jelle teleur, alweer!

Jelle naar zijn werk en ik voor de tv, wachtend op mijn afspraak bij eleos. Jelle en pa en ma wilde dat ik eerlijk zou zijn en zou vertellen dat het echt niet meer gaat. Mijn hoofd echter wilde iets anders en daarom ging ik, op een oneerlijke manier, snel zelf weg, zonder mijn moeder mee te nemen(moest van jelle en van haar “voor de zekerheid”).

Het was nog een heel gevecht om bij Eleos te komen, want eigenlijk wilde ik niet gaan. Vraag me niet hoe, maar uiteindelijk zat ik dan bij Stephany in haar kamer. “Hoe gaat het met je?”, vroeg ze. Mijn hoofd schreeuwde “GOED”, maar voor het eerst in tijden zei ik direct “slecht”.

2,5 uur later... reed ik naar huis om mijn spullen te pakken voor een crisisopname. Verdoofd van alles, niet zo goed wetende wat me te wachten stond en als een total f*cked up girl, met een pitstop langs de Mac gingen we richting de kliniek. Zeg maar bye bye tegen je veilige omgeving.

Weer een intake, daarna een rondleiding, een trotse Jelle die zijn stress weglacht en me bijna niet achter wil laten, verder, lig ik in mijn ’time out’ kamer in bed. De avond is een grote war boel, eigenlijk de middag daarvoor ook al. Helemaal in de war van alles, met een slaappil in mn lichaam, val ik in slaap...