7 dagen

Het staat al een tijd vast, maar ineens komt het zo dicht bij. Over 7 dagen moet ik het weer alleen kunnen, weg uit mijn vertrouwde omgeving hier.

Het is een grote chaos in mijn hoofd, maar de angst voor wat na 22 mei steekt overal bovenuit.

Ik heb hier stapjes gezet zo groot als die van een mier. Maar stapjes zijn stapjes, en mieren zijn sterk, dus ik misschien ook wel?

Per minuut is alles anders.                                              9:30 : ik geef niet op, ik ga ervoor, God is bij me en Jelle staat naast me. Ik mag hoop hebben.

9:31 : ik kan het niet meer, ik wil dit niet meer, laat alles nou maar gewoon in een keer voorgoed ophouden.

Het is slopend, ik ga hier door de diepste dalen, maar zie ook dat ik niet alleen ben. Mijn gevoel zegt echter nog iets heel anders, maar dat maakt niks uit. Want ergens in dat ingewikkelde hoofd van mij is een deurtje naar de waarheid, de waarheid over dat ik niet alleen ben en er zelfs voor mij een toekomst kan zijn. En naar dat deurtje ga ik opzoek.

Ik ga trouwen met een militair, dus moet ik zelf ook maar even stoer zijn en mijn vechtlust laten zien. 

Veel liefs jullie oververmoeide, overlopende, volhoudende, danoontjepower, Sief x